Καταλυτικής σημασίας για την εξέλιξη των όψεων υπήρξε ο συνδυασμός δύο καινοτόμων διαδικασιών: της μηχανικής και της χημικής συγκόλλησης. Η εισαγωγή της προετοιμασίας της επιφάνειας της αδαμαντίνης και της πορσελάνης, ακολουθούμενη από την ανάπτυξη του πρώτου συστήματος σύνθετης ρητίνης, ήταν καταλυτικές για την εξέλιξη της συγκολλητικής τεχνολογίας που οδήγησε στην ολοκεραμική όψη...
Κατά τη σύλληψη αυτής της ιδέας της τοποθέτησης εξατομικευμένων λεπτών επιστρώσεων πλαστικού ή κεραμικού επάνω από τους οδοντικούς ιστούς, αυτό θεωρήθηκε μία απόρριψη της συμβατικής θεραπείας και έγινε δεκτό με καχυποψία από την οδοντιατρική κοινότητα.
Ιστορική ανασκόπηση
Η ιδέα της όψης αναπτύχθηκε το 1938 από τον Pincus, που περιέγραψε μία τεχνική για την κάλυψη ελλειμμάτων και τη βελτίωση της εμφάνισης των δοντιών των ηθοποιών με τη χρήση μιας λεπτής πλαστικής ή πορσελάνινης όψης, που συγκρατείτο με συγκολλητικό οδοντοστοιχιών. Στις αρχές της δεκαετίας του 1970, εισήχθη ένα πολυμερές που πολυμεριζόταν με υπεριώδες φως και το οποίο έδινε αρκετό χρόνο εργασίας για τη δημιουργία άμεσων όψεων. Ωστόσο, αυτές οι αποκαταστάσεις είχαν σημαντικούς περιορισμούς, που περιελάμβαναν την χαμηλή αντοχή στην αποτριβή, την περιορισμένη επιλογή χρωμάτων, την αυξημένη πιθανότητα πρόσληψης χρωστικών, την έλλειψη χρωματικής σταθερότητας και την αμφισβητούμενη διάρκεια ζωής της στίλβωσης.
Στα τέλη της δεκαετίας του 1970, προτάθηκε μία προκατασκευασμένη ακρυλική όψη (δηλαδή χημικά συγκολλούμενη στην αδροποιημένη οδοντική επιφάνεια με ένα λεπτό στρώμα αυτοπολυμεριζόμενης σύνθετης ρητίνης) από τον Faunce. Ενώ με αυτήν την τεχνική αυξήθηκε η αντοχή στην πρόσληψη χρωστικών και η διάρκεια ζωής της στίλβωσης, η χρήση της διακόπηκε, λόγω αποτυχίας συγκόλλησης στην διεπιφάνεια δοντιού-ρητίνης και των αρνητικών επιδράσεων στα ούλα.
Τη δεκαετία του 1980, παρουσιάστηκε η κατασκευή και η τοποθέτηση της όψης πορσελάνης. Ενώ οι διαδικασίες κατασκευής και συγκόλλησης περιγράφηκαν από τον Horn, οι μελέτες των Calamia και Simonsen περιέγραψαν τον χρόνο παρασκευής της οδοντικής επιφάνειας και τη διαδικασία συγκράτησης(π.χ., αδροποίηση με υδροφθορικό οξύ, χρήση σιλανίου). Αυτή η τεχνική, μαζί με τις εξελίξεις στη σύσταση των συγκολλητικών και των ρητινωδών κονιών τα τελευταία 20 χρόνια, επέκτειναν τις δυνατότητες της συντηρητικής θεραπείας, που απλοποιούν την κλινική εφαρμογή αισθητικών τεχνικών και τελικά βελτιώνουν το επίπεδο στοματικής φροντίδας του ασθενούς.
Ενδείξεις κι αντενδείξεις
Οι όψεις μπορούν τώρα να κατασκευαστούν από δύο διαφορετικά υλικά: σύνθετη ρητίνη (μέσω άμεσων ή έμμεσων μεθόδων) και πορσελάνη. Παρόλο που δεν αποτελεί πανάκεια για όλες τις επανορθωτικές περιπτώσεις, οι όψεις μπορούν να προσφέρουν εναλλακτικές λύσεις για πολλές κλινικές καταστάσεις, χωρίς την υποβάθμιση του φυσικού δοντιού ή του περιοδοντίου. Αυτές οι κλινικές καταστάσεις περιλαμβάνουν την αντιμετώπιση τερηδονικών βλαβών, θραυσμένων ή δυσχρωματικών δοντιών, αποτριμμένων προσθίων δοντιών και άλλων μη τερηδονικών βλαβών της αδαμαντίνης. Οι αποδεκτές κλινικές εφαρμογές για αυτές τις αποκαταστάσεις περιλαμβάνουν την κάλυψη δυσχρωμιών, τη βελτίωση του πρόσθιου τομικού οδηγού, την τροποποίηση συγκλεισιακών σχέσεων και την αλλαγή του μεγέθους, του σχήματος, της τοποθέτησης και του χρώματος των δοντιών, ενώ υπάρχουν και άλλες ενδείξεις. Οι αντενδείξεις για αυτά τα βιοϋλικά περιλαμβάνουν τους ασθενείς με κακή στοματική υγιεινή, βρυγμό, δόντια στα οποία έχει απομείνει μόνο οδοντίνη ή ελάχιστη αδαμαντίνη, δόντια με έντονο συνωστισμό και δόντια με έντονη χειλική απόκλιση.
Όψεις πορσελάνης
Οι έμμεσες όψεις πορσελάνης (ΟΠ) έχουν αρκετά πλεονεκτήματα σε σχέση με τις άμεσες όψεις ρητίνης. Με τις ΟΠ, οι δυσχρωμίες και οι υποκείμενες ανωμαλίες μπορούν εύκολα να ελεγχθούν και να καταγραφούν με τη χρήση κεραμικών αδιαφανειών και τροποποιητών. Επιπλέον, τα συστήματα πορσελάνης είναι αξεπέραστα σε χρωματική σταθερότητα, στιλβωσιμότητα και αντοχή στην αποτριβή και η ουλική ανταπόκριση είναι άριστη, επειδή οι πορσελάνες συγκρατούν λιγότερη οδοντική πλάκα από άλλα επανορθωτικά υλικά. Η πλάκα μπορεί επίσης να αφαιρεθεί ταχύτερα από την επιφάνεια της πορσελάνης. Επίσης, όταν κατασκευάζονται και συγκολλούνται σωστά, αυτές οι αποκαταστάσεις χρειάζονται ελάχιστη ρύθμιση. Στα μειονεκτήματά τους περιλαμβάνονται το γεγονός ότι οι τροποποιήσεις στην πορσελάνη (π.χ., επαφές, θραυσμένα όρια) είναι κλινικές εργασίες που χρειάζονται αρκετό χρόνο, το πρωτόκολλο συγκόλλησης πορσελάνης με ρητίνη θέλει προσοχή στη λεπτομέρεια, η ανάγκη πολλαπλών επισκέψεων στο οδοντιατρείο και η πιθανή ανάγκη για τοποθέτηση προσωρινών αποκαταστάσεων. Η έμμεση μέθοδος απαιτεί στενή επικοινωνία μεταξύ οδοντοτεχνίτη και κλινικού για άριστα αισθητικά αποτελέσματα.
Παρόλο που η αρχική ιδέα για την τεχνική των όψεων δεν συνοδεύτηκε από την ανάπτυξη βελτιωμένων συγκολλητικών συστημάτων οδοντίνης, η συντηρητική παρασκευή και τοποθέτηση της αποκατάστασης στην αδαμαντίνη έχει αποδειχθεί πως είναι σημαντική για τη μεγάλη διάρκεια ζωής της αποκατάστασης και του δοντιού. Οι μακροχρόνιες κλινικές μελέτες αποδεικνύουν πως οι όψεις πορσελάνης που συγκολλούνται με ρητίνη που δεν ικανοποιεί τα κεραμικά κριτήρια της αδαμαντίνης έχουν μεγαλύτερο κίνδυνο αποτυχίας μέσω μικροδιαρροής, κατάγματος και αποκόλλησης.
Ενώ έχουν προταθεί ποίκιλες τεχνικές συντηρητικής παρασκευής, το διαγνωστικό κέρωμα μπορεί να βοηθήσει στο θέμα του τροχισμού των δοντιών, μέσω της δημιουργίας ενός κλειδιού σιλικόνης. Αυτή η διαδικασία παρέχει επίσης στον ασθενή μία οπτική εικόνα του αναμενόμενου επανορθωτικού αποτελέσματος και θα πρέπει να πραγματοποιείται πριν την οριστικοποίηση του σχεδίου θεραπείας, για να βεβαιωθούμε ότι ο ασθενής θα ικανοποιηθεί. Οι ακόλουθες προτάσεις θα πρέπει να λαμβάνονται υπόψη για τη βελτίωση της κατανόησης του ασθενούς και την παροχή άριστων μακροπρόθεσμων κλινικών αποτελεσμάτων:
-Ενημερώστε τον ασθενή για εναλλακτικές θεραπευτικές λύσεις, ξεκινώντας από τις πιο συντηρητικές επιλογές και στη συνέχεια συζητείστε τις μακροπρόθεσμες συνέπειες και αντικαταστάσεις.
-Θα πρέπει να κατασκευάζεται διαγνωστικό κέρωμα πριν την ολοκλήρωση του σχεδίου θεραπείας και την έναρξη της επανορθωτικής θεραπείας.
-Παρασκευάστε τα δόντια μόνον όταν οι ουλικοί ιστοί είναι υγιείς
-Διατηρείτε όσο μεγαλύτερο μέρος της παρασκευής μπορείτε στο επίπεδο της αδαμαντίνης.
-Αν αποκαλυφθεί η οδοντίνη κατά την παρασκευή, αποφράξτε την (δηλαδή καλύψτε την με υλικά υβριδικού τύπου), για να προληφθεί η ευαισθησία και η βακτηριακή εισβολή.
-Όλες οι εσωτερικές δίεδρες γωνίες θα πρέπει να αποστρογγυλευθούν, για να προληφθεί η ανάπτυξη τάσεων που μπορεί να οδηγήσει σε θραύση της αποκατάστασης.
-Τα όρια θα πρέπει να τοποθετούνται υπερουλικά, όταν είναι δυνατό.
-Οι προσωρινές αποκαταστάσεις, που κατασκευάζονται από το διαγνωστικό κέρωμα, θα πρέπει να φτιάχνονται με τέτοιο τρόπο ώστε να μπορεί ο ασθενής έχει μία οπτική εικόνα και να λειτουργεί με το πρωτότυπο.
-Εφαρμόστε συγκολλητικές τεχνικές με βάση τις οδηγίες του κατασκευαστή.
-Τοποθετείτε τις όψεις κάθε μία ξεχωριστά ή σε σειρές των δύο, ξεκινώντας από τη μέση γραμμή (δηλαδή κεντρικοί τομείς, πλάγιοι, κυνόδοντες) και αποφεύγετε την ταυτόχρονη τοποθέτηση πολλαπλών όψεων για την πρόληψη της μικρομετακίνησης και πιθανής μικροδιαρροής.
-Ελέγξτε τα όρια και την ουλική προσαρμογή και τελειοποιείστε και στιλβώστε την αποκατάσταση.
-Αξιολογείστε τη σύγκλειση σε κεντρική θέση, προολίσθηση και πλαγιολίσθηση, ρυθμίστε τη όπου χρειάζεται και στη συνέχεια επαναστιλβώστε την αποκατάσταση.
Η μακροβιότητα μιας συγκολλούμενης όψης είναι ευθέως ανάλογη με την ποσότητα της υποκείμενης αδαμαντίνης που την υποστηρίζει. Ο κύριος προβληματισμός για την επιτυχία των ΟΠ είναι η γνώση του πάχους της αδαμαντίνης και πώς ποικίλλει στο συγκεκριμένο δόντι. Δυστυχώς, πολλοί κλινικοί συνεχίζουν να εφαρμόζουν τεχνικές παρασκευής που έχουν σταθερό γεωμετρικό σχέδιο, χωρίς να σκέφτονται την αναμενόμενη τελική επανορθωτική διάσταση ή τις εναλλαγές στο πάχος της αδαμαντίνης από το ένα δόντι στο άλλο ή από μία περιοχή του δοντιού σε μία άλλη (δηλαδή αυχενικά, κυρίως σώμα, κοπτικά). Αυτή η προσέγγιση της αφαίρεσης προκαθορισμένου πάχους δοντιού χωρίς να λαμβάνονται υπόψη οι ανατομικές παραλλαγές και η τελική επανορθωτική διάσταση μπορεί να οδηγήσει σε υπερβολική αφαίρεση οδοντικών ιστών και ευαισθησία μετά τη θεραπεία (Εικ. 1).
Κατά τη σύλληψη αυτής της ιδέας της τοποθέτησης εξατομικευμένων λεπτών επιστρώσεων πλαστικού ή κεραμικού επάνω από τους οδοντικούς ιστούς, αυτό θεωρήθηκε μία απόρριψη της συμβατικής θεραπείας και έγινε δεκτό με καχυποψία από την οδοντιατρική κοινότητα.
Ιστορική ανασκόπηση
Η ιδέα της όψης αναπτύχθηκε το 1938 από τον Pincus, που περιέγραψε μία τεχνική για την κάλυψη ελλειμμάτων και τη βελτίωση της εμφάνισης των δοντιών των ηθοποιών με τη χρήση μιας λεπτής πλαστικής ή πορσελάνινης όψης, που συγκρατείτο με συγκολλητικό οδοντοστοιχιών. Στις αρχές της δεκαετίας του 1970, εισήχθη ένα πολυμερές που πολυμεριζόταν με υπεριώδες φως και το οποίο έδινε αρκετό χρόνο εργασίας για τη δημιουργία άμεσων όψεων. Ωστόσο, αυτές οι αποκαταστάσεις είχαν σημαντικούς περιορισμούς, που περιελάμβαναν την χαμηλή αντοχή στην αποτριβή, την περιορισμένη επιλογή χρωμάτων, την αυξημένη πιθανότητα πρόσληψης χρωστικών, την έλλειψη χρωματικής σταθερότητας και την αμφισβητούμενη διάρκεια ζωής της στίλβωσης.
Στα τέλη της δεκαετίας του 1970, προτάθηκε μία προκατασκευασμένη ακρυλική όψη (δηλαδή χημικά συγκολλούμενη στην αδροποιημένη οδοντική επιφάνεια με ένα λεπτό στρώμα αυτοπολυμεριζόμενης σύνθετης ρητίνης) από τον Faunce. Ενώ με αυτήν την τεχνική αυξήθηκε η αντοχή στην πρόσληψη χρωστικών και η διάρκεια ζωής της στίλβωσης, η χρήση της διακόπηκε, λόγω αποτυχίας συγκόλλησης στην διεπιφάνεια δοντιού-ρητίνης και των αρνητικών επιδράσεων στα ούλα.
Τη δεκαετία του 1980, παρουσιάστηκε η κατασκευή και η τοποθέτηση της όψης πορσελάνης. Ενώ οι διαδικασίες κατασκευής και συγκόλλησης περιγράφηκαν από τον Horn, οι μελέτες των Calamia και Simonsen περιέγραψαν τον χρόνο παρασκευής της οδοντικής επιφάνειας και τη διαδικασία συγκράτησης(π.χ., αδροποίηση με υδροφθορικό οξύ, χρήση σιλανίου). Αυτή η τεχνική, μαζί με τις εξελίξεις στη σύσταση των συγκολλητικών και των ρητινωδών κονιών τα τελευταία 20 χρόνια, επέκτειναν τις δυνατότητες της συντηρητικής θεραπείας, που απλοποιούν την κλινική εφαρμογή αισθητικών τεχνικών και τελικά βελτιώνουν το επίπεδο στοματικής φροντίδας του ασθενούς.
Ενδείξεις κι αντενδείξεις
Οι όψεις μπορούν τώρα να κατασκευαστούν από δύο διαφορετικά υλικά: σύνθετη ρητίνη (μέσω άμεσων ή έμμεσων μεθόδων) και πορσελάνη. Παρόλο που δεν αποτελεί πανάκεια για όλες τις επανορθωτικές περιπτώσεις, οι όψεις μπορούν να προσφέρουν εναλλακτικές λύσεις για πολλές κλινικές καταστάσεις, χωρίς την υποβάθμιση του φυσικού δοντιού ή του περιοδοντίου. Αυτές οι κλινικές καταστάσεις περιλαμβάνουν την αντιμετώπιση τερηδονικών βλαβών, θραυσμένων ή δυσχρωματικών δοντιών, αποτριμμένων προσθίων δοντιών και άλλων μη τερηδονικών βλαβών της αδαμαντίνης. Οι αποδεκτές κλινικές εφαρμογές για αυτές τις αποκαταστάσεις περιλαμβάνουν την κάλυψη δυσχρωμιών, τη βελτίωση του πρόσθιου τομικού οδηγού, την τροποποίηση συγκλεισιακών σχέσεων και την αλλαγή του μεγέθους, του σχήματος, της τοποθέτησης και του χρώματος των δοντιών, ενώ υπάρχουν και άλλες ενδείξεις. Οι αντενδείξεις για αυτά τα βιοϋλικά περιλαμβάνουν τους ασθενείς με κακή στοματική υγιεινή, βρυγμό, δόντια στα οποία έχει απομείνει μόνο οδοντίνη ή ελάχιστη αδαμαντίνη, δόντια με έντονο συνωστισμό και δόντια με έντονη χειλική απόκλιση.
Όψεις πορσελάνης
Οι έμμεσες όψεις πορσελάνης (ΟΠ) έχουν αρκετά πλεονεκτήματα σε σχέση με τις άμεσες όψεις ρητίνης. Με τις ΟΠ, οι δυσχρωμίες και οι υποκείμενες ανωμαλίες μπορούν εύκολα να ελεγχθούν και να καταγραφούν με τη χρήση κεραμικών αδιαφανειών και τροποποιητών. Επιπλέον, τα συστήματα πορσελάνης είναι αξεπέραστα σε χρωματική σταθερότητα, στιλβωσιμότητα και αντοχή στην αποτριβή και η ουλική ανταπόκριση είναι άριστη, επειδή οι πορσελάνες συγκρατούν λιγότερη οδοντική πλάκα από άλλα επανορθωτικά υλικά. Η πλάκα μπορεί επίσης να αφαιρεθεί ταχύτερα από την επιφάνεια της πορσελάνης. Επίσης, όταν κατασκευάζονται και συγκολλούνται σωστά, αυτές οι αποκαταστάσεις χρειάζονται ελάχιστη ρύθμιση. Στα μειονεκτήματά τους περιλαμβάνονται το γεγονός ότι οι τροποποιήσεις στην πορσελάνη (π.χ., επαφές, θραυσμένα όρια) είναι κλινικές εργασίες που χρειάζονται αρκετό χρόνο, το πρωτόκολλο συγκόλλησης πορσελάνης με ρητίνη θέλει προσοχή στη λεπτομέρεια, η ανάγκη πολλαπλών επισκέψεων στο οδοντιατρείο και η πιθανή ανάγκη για τοποθέτηση προσωρινών αποκαταστάσεων. Η έμμεση μέθοδος απαιτεί στενή επικοινωνία μεταξύ οδοντοτεχνίτη και κλινικού για άριστα αισθητικά αποτελέσματα.
Παρόλο που η αρχική ιδέα για την τεχνική των όψεων δεν συνοδεύτηκε από την ανάπτυξη βελτιωμένων συγκολλητικών συστημάτων οδοντίνης, η συντηρητική παρασκευή και τοποθέτηση της αποκατάστασης στην αδαμαντίνη έχει αποδειχθεί πως είναι σημαντική για τη μεγάλη διάρκεια ζωής της αποκατάστασης και του δοντιού. Οι μακροχρόνιες κλινικές μελέτες αποδεικνύουν πως οι όψεις πορσελάνης που συγκολλούνται με ρητίνη που δεν ικανοποιεί τα κεραμικά κριτήρια της αδαμαντίνης έχουν μεγαλύτερο κίνδυνο αποτυχίας μέσω μικροδιαρροής, κατάγματος και αποκόλλησης.
Ενώ έχουν προταθεί ποίκιλες τεχνικές συντηρητικής παρασκευής, το διαγνωστικό κέρωμα μπορεί να βοηθήσει στο θέμα του τροχισμού των δοντιών, μέσω της δημιουργίας ενός κλειδιού σιλικόνης. Αυτή η διαδικασία παρέχει επίσης στον ασθενή μία οπτική εικόνα του αναμενόμενου επανορθωτικού αποτελέσματος και θα πρέπει να πραγματοποιείται πριν την οριστικοποίηση του σχεδίου θεραπείας, για να βεβαιωθούμε ότι ο ασθενής θα ικανοποιηθεί. Οι ακόλουθες προτάσεις θα πρέπει να λαμβάνονται υπόψη για τη βελτίωση της κατανόησης του ασθενούς και την παροχή άριστων μακροπρόθεσμων κλινικών αποτελεσμάτων:
-Ενημερώστε τον ασθενή για εναλλακτικές θεραπευτικές λύσεις, ξεκινώντας από τις πιο συντηρητικές επιλογές και στη συνέχεια συζητείστε τις μακροπρόθεσμες συνέπειες και αντικαταστάσεις.
-Θα πρέπει να κατασκευάζεται διαγνωστικό κέρωμα πριν την ολοκλήρωση του σχεδίου θεραπείας και την έναρξη της επανορθωτικής θεραπείας.
-Παρασκευάστε τα δόντια μόνον όταν οι ουλικοί ιστοί είναι υγιείς
-Διατηρείτε όσο μεγαλύτερο μέρος της παρασκευής μπορείτε στο επίπεδο της αδαμαντίνης.
-Αν αποκαλυφθεί η οδοντίνη κατά την παρασκευή, αποφράξτε την (δηλαδή καλύψτε την με υλικά υβριδικού τύπου), για να προληφθεί η ευαισθησία και η βακτηριακή εισβολή.
-Όλες οι εσωτερικές δίεδρες γωνίες θα πρέπει να αποστρογγυλευθούν, για να προληφθεί η ανάπτυξη τάσεων που μπορεί να οδηγήσει σε θραύση της αποκατάστασης.
-Τα όρια θα πρέπει να τοποθετούνται υπερουλικά, όταν είναι δυνατό.
-Οι προσωρινές αποκαταστάσεις, που κατασκευάζονται από το διαγνωστικό κέρωμα, θα πρέπει να φτιάχνονται με τέτοιο τρόπο ώστε να μπορεί ο ασθενής έχει μία οπτική εικόνα και να λειτουργεί με το πρωτότυπο.
-Εφαρμόστε συγκολλητικές τεχνικές με βάση τις οδηγίες του κατασκευαστή.
-Τοποθετείτε τις όψεις κάθε μία ξεχωριστά ή σε σειρές των δύο, ξεκινώντας από τη μέση γραμμή (δηλαδή κεντρικοί τομείς, πλάγιοι, κυνόδοντες) και αποφεύγετε την ταυτόχρονη τοποθέτηση πολλαπλών όψεων για την πρόληψη της μικρομετακίνησης και πιθανής μικροδιαρροής.
-Ελέγξτε τα όρια και την ουλική προσαρμογή και τελειοποιείστε και στιλβώστε την αποκατάσταση.
-Αξιολογείστε τη σύγκλειση σε κεντρική θέση, προολίσθηση και πλαγιολίσθηση, ρυθμίστε τη όπου χρειάζεται και στη συνέχεια επαναστιλβώστε την αποκατάσταση.
Η μακροβιότητα μιας συγκολλούμενης όψης είναι ευθέως ανάλογη με την ποσότητα της υποκείμενης αδαμαντίνης που την υποστηρίζει. Ο κύριος προβληματισμός για την επιτυχία των ΟΠ είναι η γνώση του πάχους της αδαμαντίνης και πώς ποικίλλει στο συγκεκριμένο δόντι. Δυστυχώς, πολλοί κλινικοί συνεχίζουν να εφαρμόζουν τεχνικές παρασκευής που έχουν σταθερό γεωμετρικό σχέδιο, χωρίς να σκέφτονται την αναμενόμενη τελική επανορθωτική διάσταση ή τις εναλλαγές στο πάχος της αδαμαντίνης από το ένα δόντι στο άλλο ή από μία περιοχή του δοντιού σε μία άλλη (δηλαδή αυχενικά, κυρίως σώμα, κοπτικά). Αυτή η προσέγγιση της αφαίρεσης προκαθορισμένου πάχους δοντιού χωρίς να λαμβάνονται υπόψη οι ανατομικές παραλλαγές και η τελική επανορθωτική διάσταση μπορεί να οδηγήσει σε υπερβολική αφαίρεση οδοντικών ιστών και ευαισθησία μετά τη θεραπεία (Εικ. 1).
Εικ. 1
¶θικτο δόντι μετά από παρασκευή για όψη. Παρατηρήστε ότι η παρασκευή δεν έχει γίνει σε τρία επίπεδα και το βάθος αφαίρεσης οδοντικών ιστών φτάνει μέχρι την οδοντίνη.
¶θικτο δόντι μετά από παρασκευή για όψη. Παρατηρήστε ότι η παρασκευή δεν έχει γίνει σε τρία επίπεδα και το βάθος αφαίρεσης οδοντικών ιστών φτάνει μέχρι την οδοντίνη.
Οι σύγχρονες τάσεις «μεταμόρφωσης και ανάπλασης» προτείνουν την πιο επιθετική παρασκευή του δοντιού με λιγότερη έμφαση στις συντηρητικές οδοντιατρικές αντιλήψεις, τις ανάγκες του ασθενούς και τη διεξοδική διάγνωση και σχεδιασμό της θεραπείας. Εναλλακτικά, οι μοντέρνες επανορθωτικές αντιλήψεις αναζητούν την ελαχιστοποίηση του βιολογικού κόστους του φυσικού δοντιού, συνδυάζοντας την πρόληψη, τη διατήρηση και τη συνέχιση της μακροβιότητας της αποκατάστασης (Εικ. 2).
Εικ. 2Α
Παρατηρείστε την λανθασμένη τοποθέτηση όψης πορσελάνης στον προγόμφιο.
Παρατηρείστε την λανθασμένη τοποθέτηση όψης πορσελάνης στον προγόμφιο.
Εικ. 2Β
Μετά την τοποθέτηση της όψης, μπορούν να παρατηρηθούν το κατάλληλο σχήμα συγκράτησης και η ακεραιότητα των ορίων.
Οι κλινικοί θα πρέπει να αντιμετωπίζουν τις επανορθωτικές προκλήσεις επιλέγοντας προοδευτικές θεραπευτικές αντιλήψεις, που ξεκινούν με την πιο συντηρητική θεραπευτική επιλογή και συνεχίζουν σε πιο επεμβατικές διαδικασίες, αν χρειάζεται. Επιπλέον, η μέθοδος ενημέρωσης των ασθενών για την επιβεβαίωση της σωστής λήψης αποφάσεων θα πρέπει να έχει γνώμονα τους μακροπρόθεσμους εμβιομηχανικούς κινδύνους, που σχετίζονται με τις πιο επεμβατικές διαδικασίες.
Τελικά σχόλια
Οι όψεις έχουν υποστεί αλλαγές, αφότου η εισαγωγή τους ως συντηρητικής θεραπευτικής επιλογής έγινε αποδεκτή με σκεπτικισμό πριν από δεκαετίες. Σήμερα, ωστόσο, οι ΟΠ αποτελούν μία ασφαλή θεραπευτική επιλογή, αν εφαρμοστεί συντηρητικό σχέδιο παρασκευής και ακριβείς συγκολλητικές τεχνικές. Οι κλινικοί που εφαρμόζουν επιθετικές επανορθωτικές διαδικασίες και ακατάλληλα συγκολλητικά πρωτόκολλα δημιουργούν δυσπιστία στους συναδέλφους τους και απογοήτευση στους ασθενείς τους.
Τελικά σχόλια
Οι όψεις έχουν υποστεί αλλαγές, αφότου η εισαγωγή τους ως συντηρητικής θεραπευτικής επιλογής έγινε αποδεκτή με σκεπτικισμό πριν από δεκαετίες. Σήμερα, ωστόσο, οι ΟΠ αποτελούν μία ασφαλή θεραπευτική επιλογή, αν εφαρμοστεί συντηρητικό σχέδιο παρασκευής και ακριβείς συγκολλητικές τεχνικές. Οι κλινικοί που εφαρμόζουν επιθετικές επανορθωτικές διαδικασίες και ακατάλληλα συγκολλητικά πρωτόκολλα δημιουργούν δυσπιστία στους συναδέλφους τους και απογοήτευση στους ασθενείς τους.
Πηγή: www.omnipress.gr
